Bloedstollend plot kent vlijmscherpe climax
– Peter Nees
Met de Belgische kampioenschappen in de kleren begaf het nationale badmintoncircus zich in stevige vaart richting Anderlecht. Onmiskenbaar met de wind in de zeilen liep zaal CERIA ongemoeid vol. Voor een potige pot badminton moest je zaterdag dan ook aan Sentier de la Drêve zijn. De halve finales in de play-offs in de Victor League kenden op zijn zachtst uitgedrukt een spectaculair scenario.
Thuisploeg BAD79 wist zoals altijd fijnbesnaard het eigen huis in lichterlaaie te zetten. In de jacht op een vierde opeenvolgende landstitel moest het voorbij W&L, een ploeg die het tijdens de kwalificatieronde beter deed en gedurende de laatste mercato stevig investeerde in zijn selectie. Het bewustzijn dat het voor Nieuwjaar minder vlotte, werd door de hoofdstedelingen speciaal voor dit potige middagvertoon ingeruild voor een vurig opzwepen. Van enige zichtbare twijfel was er dan ook geen sprake bij de titelverdediger. De wil was immens groot. In Leuven jagen ze dan al weer menig jaren (decennia) op een eerste landstitel. Haast niet begrijpbaar dat dit met haar historiek en eindeloze lijst aan geproduceerde talenten nooit eerder lukte. Al die passanten en menig vaandeldragers die de club door de jaren heen de revue zag passeren, kleurden zonder enig overdrijven het epitome van ’s land individuele palmares.
Met de rug naar het thuispubliek kregen we de grootste uitdager voor de titel opgesteld, vorig jaar vicekampioen en dit seizoen niet zomaar de beste ploeg in de kwalificatieronde: DZ99. Aangemoedigd door zijn vaste getrouwe aanhang, bleek dit al gauw weer een vlotjes gevulde bus vol ruggensteun uit Deerlijk te zijn. Al enkele jaren zijn de West-Vlamingen aan hun gestage opmars bezig. Vorig jaar werd dit op het nippertje net niet bekroond met een eerste gouden beker in die enige gouden game in de finale van de Victor League. Aan de andere kant van het net luisterde de tegenstrever naar de naam Oupeye. Een Schotse invasie, aangestuurd vanuit Luikse zuiderhoek van het land. Onder het bewind van Nicodeme, de man die twee seizoenen terug de nationale competitie nog lam legde door zich tot bij het BAS te wagen. Voor een beetje drama keert men daar ook zomaar de rug niet in de Vurige Stede.
BAD 79 – W&L
Van aftasting was in de beginfase nauwelijks sprake. Het hoeft zelfs geen betoog dat duo’s als Alexandre Lallemand en Raphael Van Wel tegenover Floris Oleffe en Lawrence De Pauw er een attractief schouwspel van zouden maken. De Leuvenaars dwongen in totaal drie gamepoints af – eentje in de eerste game en twee in de tweede –, maar op de valreep wisten de Brusselaars telkens de klus te klaren na een halfuur spel (22-20, 23-21). De dames deden er nog een schepje bovenop. Na liefst 50’ en een beslissende game wisten Ann Knaepen en Lien Lammertyn een 18-17 voorsprong voor Stephanie Van Wel en Manon Vervaeke om te buigen in een gelijkmaker (21-15, 15-21, 18-21).
In de daaropvolgende enkelpartijen bleef het verschil ongemeen beperkt. Alexandre Lallemand had drie kwartier nodig om Tijl Dewit de loef af te steken. Het derde matchpoint bleek uiteindelijk het beslissende te zijn (18-21, 21-18, 21-19). Ann Knaepen verschalkte dan weer op haar beurt Stephanie Van Wel (21-12, 11-21, 16-21). En in die andere dames enkel had de nummer twee van België – Clara Lassaux – afstand genomen van de als vierde gerangschikte Lien Lammertyn. Een aangenaam kijkstuk met aardig tempo waarin de Waalse het in twee games beslechtte (21-14, 21-18). Stijn Lenaerts hield de spanning en de score gaaf, door behoorlijk vlot afstand te nemen van Raphael Van Wel (16-21, 14-21). Zo zou bij een 3-3 tussenstand alles beslist worden in de gemengd dubbels.
DZ99 – Oupeye
Dat Oupeye het heren dubbel naar zich toe trok, zou geen al te grote verrassing betekenen. Toen Amaury Lejoint, ondertussen tien jaar geleden, via het BK in Wellen de poort naar het A-klassement met een bang open trapte, wist men in België al dat de Waal een niet te onderschatten speler kon worden. Niet alleen vanwege zijn opzichtig fysieke sterke vertoning, ook omwille van zijn spelkundige kwaliteiten. Nooit echter zouden er individueel grote potten gebroken worden, maar als Lejoint zijn dag heeft, betekent dit op zijn minst stevig verweer.
Geflankeerd door één van de grootste outsiders die ons land het laatste decennium kent: Nathan Vervaeke. Steeds een beetje in de schaduw gebleven van de internationale toppers die België met name met Tan en Moreels kende, heeft de Waals-Brabander zich de voorbije jaren altijd goed weten te manifesteren op de nationale en vaak ook internationale ladder. Vervaeke en Lejoint speelden zich dan ook zonder maar een keer te verpinken voorbij Chantrie en Desloovere: 16-21, 12-21. Vervolgens oogste Vervaeke nog een belangrijk punt tegen Jürgen Voet. De Oost-Vlaming zal ongetwijfeld meer van zichzelf verwacht hebben: 21-18, 16-21, 13-21. Desalniettemin de verwachtingen of de hoop die DZ99 terecht mocht koesteren, stond het plots voor een haast penibele zaak. Want het waren de zusjes Demeyere tussendoor die de lijn van de Belgische kampioenschappen niet wisten door te trekken. Ietwat verrassend. De anders stabiele tandem reed zich vast op de eenvoudigweg minder in de fout gaande straffe combine uit Schotland, Lauren Middleton en Sarah Sidebottom. Met 21-16, 17-21, 12-21 gingen de Luikenaars zowaar met 0-3 aan de leiding. Echter geen man over boord. Thijs en Lisa Demeyere knokten de West-Vlaamse fusieclub opnieuw in de ontmoeting. Thijs walste over Laurent Cuccu heen (21-14, 21-12), terwijl Lisa zich voorbij Rachel Cameron speelde (21-19, 21-12). Oupeye liet zich door die tegentreffers niet van de wijs brengen en consolideerde zelfs in de op dat moment al zevende driesetter van de middag . Middleton nam de scalp van Tack (16-21, 21-16, 11-21). Met 2-4 stond de leider uit de kwalificatieronde met de rug tegen de muur. Oupeye had voor kwalificatie genoeg aan één winstpartij.
Onuitgegeven climax
Even nog wat consternatie langs de zijlijn, waar Stephanie Van Wel (BAD 79) zich ziek liet vervangen. Na een klein intermezzo konden de mixedpartijen uiteindelijk aanvatten. Bij de uittredende landskampioen dus in een andere opstelling dan wat oorspronkelijk opgetekend was. Uiteindelijk bleek het hier om een kwetsuur te gaan en kon Van Wel alsnog plaats nemen op de coachstoel. Oleffe en Birthe Van Den Bergh waren de betere van Raphael Van Wel en Manon Vervaeke (15-21, 17-21). Lawrence De Pauw en Ann Knaepen trokken eveneens stevig door tegen Alexandre Lallemand en Clara Lassaux, waardoor W&L ook hier een game voor stond. In een wedstrijd waar de gemoederen hoog opliepen en het testosteron de pan uit vloog, was een sneeuwbaleffect het enige echte scenario waar deze partij voor herinnerd zal worden. Kortstondig vuurwerk afgewisseld door even ingrijpende bliksemafweer. Uiteindelijk zou het zo haast logischerwijs tot een beslissende game komen. Daarin had W&L steeds een minimale voorsprong tot op zelfs matchpoint, maar Lallemand zou zichzelf niet zijn mocht hij de rollen nog weten om te draaien. Ook in zijn derde partij van de dag slaagde hij erin de wedstrijd te doen kantelen en trok hij samen met Lassaux het onderste uit de kan (14-21, 21-16, 22-20). De thuissupporters zetten CERIA vervolgens in lichterlaaie. De deceptie bij W&L was onwaarschijnlijk groot. Het stond 4-4 na bijna 4 uur ontmoeting. Een golden game zou beslissing brengen.
Aan de andere kant van de zaal nog steeds geen man over boord. Jürgen Voet en Marie Demeyere hadden in hun tweede partij wat goed te maken. Nadat ze in de eerste game verlengingen tot een goed einde brachten, konden ze in een meer uitgesproken tweede game vlot afstand nemen van Laurent Cuccu en Caitlin Pringle (25-23, 21-14). Alles kon nog zowaar. De 0-3 tussenstand was bij beide teams al lang vervlogen, aangezien Thijs Demeyere en Marthe Tack tegen François Moncel en Sarah Sidebottom een gigant van een spannende wedstrijd afwerkten. Met een game voorsprong mochten de troepen van Wouter Naert terecht de hoop hoog houden. In de meest spannende ontknoping van het seizoen dwong DZ99, eerst op twintig en vervolgens in de verlengingen, telkens een matchpoint af. Met sterke, soms gewaagde en vooral attractieve rallies, waren het uiteindelijk de Franse-Schotse combo die de bordjes in evenwicht trok. Oupeye leek dan plots vertrokken na een snelle start (1-5 en 2-6), maar halfweg de beslissende game was het al duidelijk dat beide partijen, meer dan eender welk vooraf uitgeschreven droomscenario, aan elkaar gewaagd zouden blijven. Vanaf 13 beide lieten beide combinaties elkander geen duimbreed meer toe. Punt per punt lieten de aanvallende intenties bij ieder duo de beslissing alleen maar vanuit een steeds kleiner hoekje komen. Bij een 19-19 gelijke stand kwam DZ99 op een nieuw matchpoint. Voor Demeyere en Tack een nieuwe opportuniteit, al waren het Moncel en Sidebottom die vervolgens tot twee keer toe scoorden. Nog een keer alles te herdoen op 21-21 dan maar. Maar de ‘maar’ was gezegd. Na opnieuw op matchpoint gekomen te zijn, leek de Luikse voorsprong opnieuw ongedaan te worden gemaakt. In een luidruchtige, joelende sfeer, is de decibelmeter zelden of nooit zo snel naar nul gezakt dan toen Moncel een reflex uit zijn racket toverde, waarmee hij vanuit halvelings verdedigende positie de shuttle tegen de netrand aan mikte. De flexibele netband sprak in zijn voordeel en de shuttle ging zonder enige kans na te laten aan de overkant tegen de grond. Iedereen in de zaal was verstomd, Demeyere zeeg neer tegen het canvas en Tack bleef secondenlang voor zich uit staren. Het was Moncel met Sidebottom in zijn schaduw, die met de handen verontschuldigend voor zich uit de tegenstanders opzochten om bijzonder gedwongen de kwalificatie op te eisen. DZ99 zeeg neer in een nachtmerrie terwijl Bad Oupeye wist verder te stevenen op zijn roes van de uiteindelijke triomf.
Golden game
Alsof dit alles niet voldoende was, diende er zich nog steeds een golden game aan. Het was intussen 18u15 wanneer het umpirekorps onder leiding van Yves Collin en zijn servicejudge Marc Quiniet de baan op ging. Wie anders dan Lallemand en Lassaux zouden andermaal de kroon op het werk zetten voor de thuisploeg, titelverdediger en titelpretendent BAD79. In een heksenketel werden ze nog een laatste keer luidruchtig aangemoedigd door hun onwaarschijnlijke aanhang (“A-hou, A-hou”). W&L pakte het anders aan. Zij opteerden voor een mixed van hun eerdere opstelling.
Dit keer geen Lawrence De Pauw. De kersverse vice-Belgische kampioenen tandem met Ann Knaepen werd uiteen gereten voor deze belanghebbende confrontatie. Geen twee voor de prijs van één, geen identieke confrontatie meteen na elkaar. Voormalig nummer één gemengd dubbel, Floris Oleffe kwam de honneurs waarnemen. Nota bene met zijn moederclub tegen de ploeg waarmee hij twee jaar geleden nog op uitleenbasis de landstitel veroverde. Om eerlijk te zijn, hoe spannend en hoe zenuwslopend de voorgaande cliffhangers er prettig aan toegegaan waren, des te ontluisterend de climax werd in deze allesbeslissende game. De Brusselaars kwamen nog 1-0 en 2-1 voor, maar hun hoge foutenlast brak hen zuur op. Op 2-8 leek het zowaar kat in bakkie voor Oleffe en Knaepen, wat hen zeker niet te vroeg deed victorie kraaien. Met een minimale voorsprong op 9-11 kon men na het wisselen van de speelhelft nog eens alle registers opentrekken. W&L liep opnieuw uit, BAD79 spartelde nog heel even tegen, waarna de spreekwoordelijke veer op 14-18 definitief brak. Floris Oleffe en Ann Knaepen speelden W&L met 14-21 in de golden game richting de finale van de Victor League. Op 14 maart mogen de Leuvenaars na een jaar afwezigheid opnieuw een gooi doen naar de Belgische titel. Dat het sowieso een uitgelezen kans is, is zeker. Bad Oupeye gooit bij zijn debuut op het hoogste niveau dan weer meteen hoge ogen. Dat het een kanshebber voor de play-offs was werd door weinigen tegengesproken. Maar plots kan het na een titel in Ligue 1 van de LFBB en de titel in Victor League 2, een gooi doen naar de oppergaai, die van landskampioen.
Het opvallendste feit van de dag is dan nog steeds niet beschreven. Het hoeft in feite helemaal geen betoog. Het is immers een les in nederigheid en een toonbeeld van kapiteinschap, man zijn, voor iedereen die ongetwijfeld al anders gedacht of gehandeld heeft in een dergelijke situatie. Stijn Lenaerts, meervoudig Vlaams kampioen gemengd dubbel, voormalig nummer één van België en in het heren dubbel toch ook al meerdere jaren op een rij behorend tot de beteren van het land, cijferde zich in deze halve finale volledig weg in het teken van zijn ploeg. In het heren dubbel noch het gemengd dubbel noch de beslissende golden game stelde hij zichzelf op. Wel in het heren enkel, zijn met voorsprong minst geliefde (en minst beste) discipline haalde hij een niet tegen te spreken levensbelangrijk punt binnen tegen de altijd tot de nikkel gaande Raf Van Wel. Grote meneer.
Victor League 2
Als voetnoot kende ook tweede nationale zijn halve finale. Al een gans seizoen in de schaduw presterend, wist Lokerse met zijn kersverse Belgische kampioenen weinig verrassend de kwalificatie af te dwingen. Tim Van Herbruggen en Jordy Van der Sypt hielden Bonnet en Gillis af, net zoals Neyrinck en Taveirne dit deden met Lemaire en Podant. Van Herbruggen en Neyrinck zorgden vervolgens voor een bijna geruststellende 4-0 voorsprong door respectievelijk Gillis en Guilliams te verschalken. Dat Cansse (tegen Bondroit) en Lemaire (tegen Taveirne) tegen scoorden, was enkel uitstel van executie. Van Herbruggen en Neyrinck (Vlaamse kampioenen) rekenden in de strijd van tweede nationale af met Gillis en Lemaire (vice-Waalse kampioenen). In de laatste partij wisten Bonnet en Pondant nog tegen te scoren tegen Robberecht en Taveirne. Lokerse – Verviers, 5-3.
De uitdager van Lokerse wordt Hebad 2G. De tweede ploeg uit Heusden-Zolder haalde het al bij al vrij vlot van Antwerp. Een vlotte eerste ontmoetingshelft creëerde een 4-2 voorsprong. In een bepalende strijd rekende Mirthe Van Parys tot tweemaal toe met het kleinste verschil af met Nena De Dauw (22-20, 27-25). Biesmans en Simons in combo en individueel zorgden voor de andere punten. Elicha Van Looy en Jenny Bender in dames dubbel, Van Looy vervolgens geflankeerd door Vandeurzen en tussendoor Bender individueel hielden de spanning erin. Biesmans en Hanne Put rekenden in een spannende wedstrijd af met Dries Van Dyck en andermaal Bender, waardoor ook in deze ontmoeting met 5-3 werd besloten.
Vooraleer het grote geweld aan zet komt tijdens de grote finaledag, nemen Lokerse en Hebad 2G het tijdens ochtendsessie tegen elkaar op met als inzet de promotie naar eerste nationale. In tussentijd zal in de play-downs in Victor League 1 uitgemaakt worden welk belang deze partij nog zal hebben. Indien Hebad 1G zich weet te handhaven in de hoogste afdeling, is het reeds een uitgemaakte zaak dat het tot nu toe ongenaakbare Lokerse voor het eerst in zijn clubbestaan naar de hoogste afdeling promoveert – twee ploegen van dezelfde club zijn in de hoogste afdeling immers niet toegestaan. Maar allerbest verkoopt men in het Waasland het vel van de beer niet vooraleer die geschoten is. Afspraak op 14 maart in Erpe-Mere.
