Opleiding van umpires in Afrika
– Bert Vanhorenbeeck
Begin augustus, de warmte van juli hijgt nog in de nek als een korte mail nog meer warmte aankondigt. Kan ik in Afrika enkele cursussen voor beginnende UM geven om hen tot nationaal niveau op te leiden? Lijkt mij geen vraag waarop je nee kan antwoorden.
De Association Francophone de Badminton wil dus dat ik cursussen zal geven in Congo Brazzaville, Yaoundé in Kameroen en in Bangui, Centraal Afrika.
De volgende 2 maanden ben ik vooral bezig met zaken voor te bereiden en afspraken te maken en leer ik me alvast aan te passen aan het Afrikaanse tempo, op het einde komt het goed. En dat mag letterlijk genomen worden, het visum voor Congo heb ik pas de dag voor vertrek om 17u17 om juist te zijn. Voor de 2 andere landen heb ik zelfs alleen maar ontschepingsvisa(lees, terplaatsteteregelen).
Ondertussen natuurlijk ruim de tijd gehad om enkele afspraken te maken om de cursus georganiseerd te krijgen (wat is er minimaal aanwezi g, wat heb ik nodig, wie helpt met wat?) en de cursus zelf uit te schrijven. Dan is het mooi om vast te st ellen hoe de UM
wereld aan mekaar hangt en afstanden plots heel klein worden. Eventjes aan de collega’s in Frankrijk vragen of zij cursusmateriaal ter beschikking hebben dat ik zou mogen gebruiken/redigeren voor een cursus in Afrika? Geen probleem! Ik krijg enkele uitgewerkte power points inclusief video’s waarmee ik aan de slag kan. Helemaal zelf alles in het Frans uitschrijven is me net iets te veel van het goede. Het aangeleverde materiaalisalvastuitstekendommee aandeslagtegaan,ikzouzeggenteveelmateriaalalvastomineen cursus te verwerken van 2,5 – 3 lesdagen. Ik probeer immers ook nog een halve dag praktijk te introduceren via wedstrijdjes waarbij specifieke fases worden bekeken in een wedstrijd (en ikzelf een beetje beweging krijg als speler die af en toe een probleempje tijdens de wedstrijd kan creëren).
Als dan ook het medische gedeelte achter de rug is, inenting tegen gele koorts, buiktyfus, tetanus, (de inentingen tegen hepatitis A, B en C had ik al gekregen voor een trip in 2008 naar Indië) pillen voor malaria en een goed gevulde reisapotheek, zijn we klaar voor het vertrek!
Om nog maar eens te tonen hoe klein afstanden soms worden in de UM wereld, neem ik ook een beetje cursusmateriaal voor de kandidaten mee vanuit Frankrijk, balpennen, stickers en usb’s, allemaal bekleed met het logo van AFB. Hoe dit materiaal bij mij terecht gekomen is?
Afspraak op een parking in Antwerpen met een Nederlandse collega UM die de week ervoor in Parijs tijdens de French Open alles meekreeg van de directeur van AFB die daar aanwezig was voor ook enkele meetings tijdens de French Open.
Op de luchthaven van Kinshasa word ik opgewacht door Hassenkhan Hyderkhan uit Mauritius, gepensioneerd BWF UM en REF, nu aanwezig als instructeur voor Badminton Confederation Africa. Vriendelijke man, het weerzien is hartelijk. Buiten worden we opgewacht door de secretaris-generaal en de technisch directeur van de Congolese Badminton Federatie. Na een hartelijk welkom vertrekken we met een zeer comfortabele SUV naar het hotel. Achteraf gezien zeer blij dat we over deze grote SUV beschikten, de wegen daar zijn nog een stuk slechter dan de onze en andere voertuigen gaan ook iets makkelijker uit de weg als we aan komen rijden. Op die manier zijn we nog tijdig in het hotel om iets te kunnen eten in het restaurant. De kamer is basic, maar beschikt wel over een goeie airco!
De maaltijd is buiten tussen de palmbomen bij 27 graden, gin-tonic en kip à la Congolèse, soms heb je niet veel nodig om te kunnen genieten. Nog even het programma overlopen en vervolgens bed in. Dan toch een minpunt, de douche is eerder een druppelverdeler dan echt een douche , dus het duurt ietsje veel langer om helemaal gewassen te geraken.
Na ’s nachts een eerste equatoriale regenbui meegemaakt te hebben, wordt de volgende morgen het ontbijt niet buiten geserveerd maar binnen. Daarna is het wachten op het transport naar de hal. Wegens al aangepast aan het Afrikaanse ritme (we beginnen in de hal om 9:00 u maar het transport daagt pas op om 8:45 u en de reis duurt ongeveer 45 minuten) wordt de reis eentje waarbij we ons de ogen uitkijken op het verkeer in volledige chaos, door wijken rijden waar je alleen zelfs bij daglicht niet durft door te gaan en honderden 2 vierkante meter stalletjes waar ze alles aan de man proberen te brengen. Aangekomen in
het sportcentrum realiseer ik me volledig dat alles wat er is in een vervlogen tijd er best wel mooi en goe d onderhouden heeft uitgezien. Maar dit is nu minder belangrijk geworden, zo lang men nog aan sport kan doen, is de accommodatie goed genoeg. De meeste ramen zijn stuk of verdwenen, de helft van de verlichting is stuk, de ooit witte tegels van het plafond zien half zwart, muren zijn vuil, maar we hebben stoelen, een tafel een beamer en een niet echt proper laken dat dient als projectiescherm. Good to go en we vliegen er in.
De kandidaten in Kinshasa (sommigen zijn om 4 uur opgestaan om tijdig hier te zijn) zijn alvast zeer gemotiveerd, ik zal later merken dat dit ook in Centraal Afrika en Kameroen hard opvalt. Om in het Frans les te geven was Kinshasa alvast het ideale opstapje, ze praten het Belgisch Frans en dat maakt het toch iets makkelijker om te communiceren. De eerste ochtend blijft de secretaris-generaal, maar ook de president van de federatie een tijdje meevolgen. Van zodra ze gerustgesteld zijn dat ik niet al te veel onzin uitkraam vertrekt de president. Hij werkt op het ministerie van onderwijs en is verantwoordelijk voor de budgetten voor lager en lager middelbaar onderwijs. ’s Middags is er steeds een ruime pauze, de gastheren willen dat we telkens terug in het hotel gaan eten, dus alleen al aan het heen en weer rijden verliezen we telkens anderhalf uur, maar het eten wordt steeds redelijk snel geserveerd dus verliezen we telkens maar 2 uur en een kwart. Nogmaals het Afrikaans ritme. De secretaris-generaal komt telkens ’s middags mee eten, het moment om over politiek, geschiedenis en cultuur te praten. Neen ze zijn echt niet vergeten wat hier in de 19de eeuw is gebeurd en ja over Mobutu kan ook veel verteld worden, best wel interessante conversaties, maar de leukste was toch diegene waarin de man opmerkte dat we in Europa toch altijd zo druk bezig zijn. Geen tijd om gewoon eens voor een goede babbel te gaan zitten. Ik had niet echt argumenten om te ontkennen.
De volgende 2 dagen nemen we het ontbijt telkens buiten en worden vanaf dan tijdens de maaltijden steeds vergezeld door een pauw die parmantig tussen de tafels doorloopt. Volgens de chef kok is hij een echte dief, volgens mij is hij vooral de meest spectaculaire borstel die ik ooit gezien heb, de staart doet zijn werk! Tijdens de cursus probeer ik spelregels, ervaring en inzicht om te zetten naar praktische tips, goede en slechte voorbeelden, best practices, addertjes onder het gras, enz. Het zou kunnen dat dit af en toe werd ingekleurd met een leuk verhaal, hoe je bijvoorbeeld om extra shuttles kan vragen. Toch nog een kleine extra taak, interviews geven. Blijkbaar vinden ze dit belangrijk genoeg om op radio of tv te brengen, of ik dit even wil doen? Altijd leuk om dit zonder voorbereiding te mogen doen. Gelukkig zijn de reporters vriendelijk en stellen ze niet al te moeilijke vragen en gelukkig kijkt er hier in België niemand naar de lokale tv uit Kinshasa. Het praktijk gedeelte is misschien nog het le ukste deel voor mij persoonlijk.
Ver van alle pottenkijkers kan ik nog eens op een shuttle meppen en dat nog pedagogisch verantwoorden ook. Opstellingsvergissingen, servicefouten, spelvertragingen, di scussiëren met de UM passeren allemaal de revue, overgoten met een sausje terminologie. Om af te sluiten nog een kleine motivatiespeech en dan mag ik nog een klein interview weggeven wanneer ik heerlij k bezweet ben, we hebben immers lekker zitten badmintonnen in 30 graden!
Bij het afscheid, in deze moderne tijden kan dit niet anders zonder de nodige selfies en uitwisselen van mailadressen, toch nog een kleine verrassing. Blijkbaar waren er enkele topspelers, ja dat mag gerelativeerd worden maar ze spelen internationale tornooien in Afrika, ook op de cursus aanwezig. Op dat vlak hebben ze in Congo alvast een streepje voor op ons. Dit was immers voor hen geen verplicht nummertje, hiervoor hadden ze zelf gekozen om beter de zaken te begrijpen. Il faut le faire!
Tot slot moeten we nog even op het ministerie van onderwijs passeren, de president heeft budgetmeetings die langer duren dan voorzien, het zal meest waarschijnlijk nog tot ’s avonds laat doorgaan. Hij had graag gehad dat hij persoonlijk afscheid kon nemen dus komt hij tussen 2 vergaderingen door afscheid nemen. Als we dan toch nog eens op de foto gaan, wordt er even van geprofiteerd om met een lokale soldaat op de foto te gaan, nooit dichter bij een Kalashnikov AK47 geweest. Om het Congo-avontuur af te sluiten, nog een keer mijn favoriet gerecht in het restaurant van het hotel, cosas cosas à l’ail et pili-pili nuttigen en overlopen wat beter kan tijdens de cursus. Iedereen lijkt voor het overgrote de el tevreden, maar het mooiste compliment komt toch van de technisch directeur. ‘We hadden al geprobeerd om een opleiding op te starten, maar in het Engels was alles voor ons te moeilijk om goed te begrijpen. Nu begrijpen we alles veel beter!’ Ik was klaar voor het avontuur in Centraal Afrika.
Volgende keer Centraal Afrika en Kameroen.
