De Yonex Belgian International kende zijn apotheose op zaterdag 14 september. Ondanks het feit dat de zon in al haar glorie scheen, wisten de aanlokkelijke affiches toch een groot aantal aficionado’s te lokken naar deze finaledag. En hoewel de finales niet bepaald bol stonden van spanning, ben ik ervan overtuigd dat we kennisgemaakt hebben met enkele kampioenen waar we hoegenaamd nog niet het laatste van gehoord hebben.
Gemengd dubbel
De eerste finale die op het programma stond, was die van het gemengd dubbel. Ben Lane en zijn partner waren alvast niet van plan er veel gras over te laten groeien en onnodig veel energie te verspillen. Voor Lane stond er immers later op deze dag nog een finale op de plank. Vooral de start was bepaald overdonderend. De kwikzilveren Lane en zijn partner Jessica Pugh stonden werkelijk overal, ontwikkelden een indrukwekkende snelheid on court en etaleerden een gevarieerd slagenarsenaal. Op vele momenten stonden de Denen Mikkelsen en Magelund erbij en keken ernaar. Telkens ze trachtten op de een of andere manier in de match te geraken, staken de Britten een tandje bij en herstelden ze hun voorsprong. Een klinische zege in twee games, het sterkste koppel ging terecht met de vetste cheque lopen.
Dames dubbel
Wellicht de meest geanticipeerde wedstrijd van het weekend, was de dames dubbel finale. Twee koppels die zeer dicht aanleunen bij de mondiale top (en dus ook 1ste en 2de reekshoofd waren), de gezusters Stoeva uit Bulgarije en Honderich/Tsai uit Canada, maakten er een hoogstaande finale van met tal van knappe slagenwisselingen. Toch viel er een duidelijk klasseverschil te ontwaren tussen een koppel dat rond de 10de plaats en een paar dat rond de 30ste plaats op de internationale ranking bivakkeert. Stefani en Gabriela Stoeva deden alles net dat tikje preciezer, harder en sneller, en wisten de klus dan ook in twee games te klaren. Twee extra prestigieuze namen prijken er vanaf nu op het palmares van het Belgische challengertornooi, en daar zal de organisatie bepaald niet rouwig om zijn.
Dames enkel
Voor de mooiste wedstrijd van de dag, moesten we bij Neslihan Yigit (1ste reekshoofd) en Line Christophersen (vice-wereldkampioen en Europees kampioen bij de junioren) zijn. Zij serveerden het publiek een heerlijk potje badminton. Zeker game 1 was een lust voor het oog! De Deense schoot erg agressief uit de startblokken, maar de Turkse wist zich gaandeweg in de match en in het hoofd van Christophersen te wurmen. Toch wist Line alsnog het openingsgame binnen te rijven na verlengingen. Yigit bleek echter geenszins van slag en beukte reeds snel de deur van een derde game open door vanaf het begin van het tweede bedrijf het commando in handen te nemen. Blijkbaar had dit echter veel energie gevergd van het topreekshoofd, want vreemd genoeg kwam ze er in de beslissende set niet meer aan te pas: Line Christophersen snelde naar de eindzege met 21-11. Over deze speelster is het laatste woord nog zeker niet gezegd en ik vermoed dat we haar naam nog regelmatig zullen tegenkomen op het allerhoogste niveau. Een topper-in-spe, zoveel is duidelijk!
Heren enkel
Victor Svendsen heeft zich de laatste twee jaar in de harten van het Leuvense publiek geknokt: passie, grinta en volhardendheid heeft deze Deen te koop. Na zijn erg nipte nederlaag in de finale van de vorige editie (vs. Toby Penty) was Svendsen zeker belust op revanche. Tegenstander van dienst was de ongeplaatste Indiër Lakshya Sen. Als 2de reekshoofd was Victor dus de grote favoriet, ware het niet dat Sen amper 18 jaar oud is, een grote juniorkampioen was in het verleden en onder de vleugels van de legendarische Morten Frost opereert. Wie een cliffhanger van jewelste had verwacht (om heel eerlijk te zijn behoorde uw verslaggever tot die groep), kwam van een kale kermis terug. Lakshya Sen haalde een zeer hoog niveau en leek echt gepiekt te hebben naar deze finale, terwijl bij Victor Svendsen een beetje het vet van de soep was na een paar slopende matchen (vooral de halve finale tegen Kai Schaefer had zijn tol geëist). Met Sen hebben we, net zoals bij Christophersen, alweer een erg veelbelovende naam op de erelijst. Kan hij zich scharen bij het elitegroepje Momota-Antonsen en nog zovele anderen, die na een zege op de Yonex BI doorbreken naar de absolute wereldtop? De tijd zal ons wijzer maken…
Heren dubbel
Als afsluiter vonden we op het Center Court Ben Lane terug, deze keer geflankeerd door de menselijke megafoon Sean Vendy (de man produceert wel wat decibels). Van vermoeidheid bleek er helemaal geen sprake bij de vinnige Britten. Geiss en Völker waren op geen enkel ogenblik in staat een vuist te maken tegen het Britse 2de reekshoofd en werden eigenlijk van het kastje naar de muur gespeeld. Wat een week voor Ben Lane, dat moet toch wel zeker benadrukt worden. De 22-jarige leftie, woonachtig in Milton Keynes, bleef ongeslagen in twee disciplines en herhaalde op die manier het kunststukje van Jacco Arends, die in 2018 hetzelfde presteerde. Hoed af, diepe buiging en dikke vette cheers voor Buzzing Ben! Ook bij hem zijn we benieuwd naar de prestaties op een hoger platform…
Deze vijftiende editie van de Yonex Belgian International kende dus zijn beslag. Eigenlijk had dit tornooi alles: onverwachte plotwendingen, daverende verrassingen, beloftevolle Belgen en ijzersterke winnaars. De organisatie mag zeker en vast terugblikken op een enorm geslaagde editie. De toeschouwers hebben er alweer van gesmuld! Een extra woordje van dank verdienen uiteraard ook de talrijke vrijwilligers, die zich belangeloos inzetten voor onze nobele sport. Zonder jullie zou een prachtevent als dit onmogelijk zijn. Ook de umpires kwijtten zich uitstekend van hun taak (dat Bert en Sven toppers zijn, dat weten we al jaren, maar de opvolging lijkt verzekerd), Fons Van der Vorst blijft een topfotograaf (wat een prachtexpo, Fons!) en tornooidirecteur Stijn Lemmens levert echt puik werk. Nu nog een aangepast t-shirtje voor hem, dat heeft hij dubbel en dwars verdiend…
Deze jongen kijkt nu al uit naar de volgende editie, nog 51 weekjes en het is weer zo ver… Ik kan al niet wachten…
Helger Van Werde
