Belgische kampioenschappen badminton elite 2020
Sportpark Lakerveld te Houthalen ontving het eerste weekend van februari het kruim van het Belgische badminton met slechts 1 doel voor ogen. Wat er op het spel stond? Onuitwisbare glorie en roem. Het werd een gedenkwaardige editie, om verscheidene redenen, waarin bepaalde spelers zich in de annalen van onze prachtige sport vereeuwigden. We overlopen even de talrijke memorabele momenten…
Consternatie alom toen de eerste berichten vanuit Houthalen binnenliepen: de twee voorspelde protagonisten en kampioenen van de afgelopen twee jaar, Yuhan Tan en Maxime Moreels, dienden wegens respectievelijk een blessure en ziekte verstek te geven voor deze editie! Een uitgelezen kans aldus voor enkele ‘outsiders’ om zich te manifesteren op het allerhoogste nationale niveau.
Reeds vanaf de eerste ronde stond Marijn Put te blinken in zijn vel en haalde hij een erg solide niveau. De tempobeul uit Heusden-Zolder liet op zaterdag geen spaander heel van zijn tegenstanders. Zelfs Birger Abts slaagde er niet in een vuist te maken tegen sterke Marijn. De tegenstander in de halve finale heette verrassend genoeg (hoewel?) jeugdspeler Yaro Van Delsen, die gevestigde waarden zoals Nathan Vervaeke en Frederic Gaspard nu al wist te kloppen. Een prachtprestatie van de piepjonge thuisspeler, hetgeen het beste voor de toekomst doet verhopen. Om Put te kloppen, kwam Yaro nog iets tekort, maar als enige dit tornooi wist hij een set lang aan te klampen. De tegenstander in de titelstrijd heette niet Julien Carraggi, maar wel Elias Bracke, die op deze manier gepast revanche nam voor het erg nipte halve finaleverlies tegen de Dilbekenaar tijdens het BK 2019. De progressie die Bracke blijft boeken, zal er wellicht voor zorgen dat atletische Elias de volgende jaren een van de hoofdrolspelers zal blijven in de strijd om de nationale enkeltitel en op die manier zich kampioen te kronen in de drie disciplines (Bracke was reeds Belgisch kampioen in het heren dubbel en het dubbel gemengd). Dit jaar kon er echter maar 1 kampioen zijn, en dat bleek Marijn Put. Na een carrière met de nodige hoogtes en laagtes (veelal door blessures) greep de Limburger zijn kans en mag hij zich een jaar de Belgische kampioen heren enkel noemen. Geen ziel dit het onverdiend zal noemen.
In het dames enkel diende Lianne Tan na het forfait van broer Yuhan de familie-eer hoog te houden, en de Bilzerse deed dit met verve. De 11de titel voor onze olympiër kwam eigenlijk geen moment in het gedrang. Lianne bewees alweer dat ze het Belgische niveau eigenlijk overstijgt en de rest van het deelnemersveld in de schaduw plaatst met haar ultrasnelle, precieze en tactisch doordachte spel dat eigenlijk geen zwaktes kent. In de halve finale moest Flore Vandenhoucke eraan geloven met duidelijke cijfers, en ook Clara Lassaux had als tweede reekshoofd geen schijn van een kans in de finale. Toch verdient deze laatste een mooie vermelding met deze tweede finaleplaats op een rij, die ze haalde ten koste van een sterk presterende Lisa Demeyere. Indien Lassaux progressie blijft boeken, zal die eerste enkeltitel een kwestie van tijd zijn. Ik vrees alleen dat die er pas zal komen na het Tan-tijdperk…
Ook na deze kampioenschappen kunnen we concluderen dat er slechts 1 koningin van de dubbeldisciplines is, en dat is de onnavolgbare Lise Jaques. Reeds enkele jaren spreidt ze een dominantie tentoon die haar weerga niet kent. Opnieuw bleef ze gedurende deze Belgische kampioenschappen ongeslagen, een huzarenstukje. Vader Johan zal het met plezier aanschouwd hebben…
Aan de zijde van Flore Vandenhoucke werd er alweer een mooie pagina toegevoegd aan het sprookjesboek van een van de meest succesvolle partnerships die ons vaderlandse badminton de laatste jaren kent. Op deze fluks functionerende combinatie stond er anno 2020 echt geen maat. Zonder setverlies stoomden ze door naar alweer een nationale titel. In de finale kenden Flore en Lise geen genade met de zusjes Demeyere, die wel uitermate tevreden konden terugblikken op deze kampioenschappen met een prachtige zilveren medaille. In de halve finale hadden zij de dromen gefnuikt van tweede reekshoofd Lammertyn-De Sutter. Voor Flore Vandenhoucke was dit overigens de 6de titel op rij! Chapeau!
Jona Van Nieuwkerke was dit jaar de partner van Jaques in het gemengd dubbel, en heel Houthalen zou het geweten hebben. De wellicht moeilijkste opdracht kondigde zich aan in de halve eindstrijd tegen de ijzersterke Matijs Dierickx en Vandenhoucke. In een intense wedstrijd wisten Jona en Lise met twee keer 21-18 de eindstrijd te bereiken met de nodige glans. Tegenstanders in die finale bleken niet de vooraf getipte Van Herbruggen/Neyrinck, noch Lenaerts/Van Buyten, maar wel het Veltemse powerhouse Lawrence De Pauw gekoppeld aan de immer fijnbesnaarde Ann Knaepen! Dit laatste koppel wist immers beide voornoemde combinaties te kloppen, waardoor ze toch ietwat verrassend de eindstrijd bereikten. In deze ultieme match waren Jona en Lise echter duidelijk de dominante factor en wisten ze de nationale titel binnen te rijven.
Vooraf had uw verslaggever een gedoodverfde finale gepronostikeerd tussen de voormalige strijdmakkers Freek Golinski (spelend met Marijn Put) en Matijs Dierickx (gekoppeld aan Floris Oleffe), maar geen van beide toppers wist het tot veler verbazing tot in de finale te schoppen. Golinski/Put diende nipt de duimen te leggen tegen Dylan Rosius en Jona Van Nieuwkerke in de halve finale, Dierickx/Oleffe verloor nog een rondje vroeger tegen Lawrence De Pauw en Stijn Lenaerts. Dat nationale titels in het bloed van een kruising tussen een Van Herbruggen en een Van Nauw zit, dat wist de aandachtige lezer met het nodige historische besef uiteraard (papa Eddy en nonkel Dario zijn meervoudige nationale kampioenen), maar ik denk dat zelfs Tim geen grote sommen had ingezet op een eerste titel.
Het moet gezegd worden: al jaren domineren hij en partner Jordy Van der Sypt de nationale tornooien met hun turbobadminton (vandaar ook dat ze eerste reekshoofd waren) en op een topdag werden beide heren in staat geacht werkelijk iedereen het vuur aan de schenen te leggen. Die bloedvorm werd bovengetoverd op de allerbelangrijkste afspraak voor de Lokerse klasbakken. De in het verleden bij tijd en wijlen geëtaleerde wisselvalligheid werd in de kleedkamer achtergelaten en de mentale weerbaarheid werd uitgebreid gedemonstreerd. Maar liefst drie keer werd een deficit uit het eerste game weggewerkt (tegen De Langhe/Szymoniak, De Pauw/Lenaerts en uiteindelijk ook in de finale tegen Rosius/Van Nieuwkerke) om finaal te knallen naar een eerste Belgische titel! In wellicht de mooiste finale van de namiddag gaf misschien net dat extra tikje frisheid de doorslag tegen Dylan Rosius en Jona Van Nieuwkerke (die al een finale achter de kiezen had), maar laatstgenoemden kunnen na het wegspoelen van de eerste teleurstelling zeker terugblikken op een uitermate geslaagd tornooi.
Deze nationale kampioenschappen bevatten duidelijk alle ingrediënten dat een topevent behoort te hebben: enkele kletterende verrassingen, spanning en drama, een vlekkeloze organisatie en kwaliteitsvol badminton. Kan Yuhan Tan in 2021 nog een keer terugkeren? Blijft Lise Jaques onklopbaar? Wordt de nu al 11 jaar durende zegetocht van Lianne Tan nogmaals bestendigd? En vooral: welk ontluikend jeugdtalent zal het Belgische badminton met verstomming slaan? Ik ben benieuwd…
Uw verslaggever
Helger Van Werde
