Een loopbaan als official: hoe begin je er aan, hoe bouw je dit op? Er zijn zoveel factoren die spelen waar je geen invloed op hebt. Je tuimelt erin, je wordt er door opgeslorpt. Uiteraard zijn de tijden veranderd t.o.v. 30 jaar terug, maar zonder de spirit, het geloof in de sport en de vasthoudendheid lijkt mij dit onmogelijk. Het loopt gedeeltelijk parallel met dat van een topsporter. De meesten denken dat naar het buitenland gaan als official een beetje is zoals op reis gaan, lekker eten en drinken, genieten van het weer en van de omgeving, een bezichtiging hier en daar. Niets is minder waar. Lekker eten… vergeet het, zeker in Azië, alle dagen ’s middags en ’s avonds ongeveer hetzelfde lauw of koud bakje rijst waaraan een kip met de beenderen of (hopelijk) varkens-rundvlees met vet aan toegevoegd is, overgoten met een onbekende onsmakelijke saus.
Als UM werk je meestal in shifts en heb je de laatste dagen een 1⁄2 dag vrij en kan je mogelijks een uitstapje bedenken en als je geluk hebt heeft de organisatie een uitstap gepland. Maar als REF ben je steeds de eerste in de hal en vertrek je als laatste, waarbij die 1⁄2 dag ingevuld wordt voor jou met voorbereidingen en/of vergaderingen ter plaatse. Als je geen extra dag blijft dan heb je meestal enkel de luchthaven, het hotel en de hal gezien. Als het tegenzit moet je zelf de maaltijden bekostigen met je dagelijkse vergoeding. Het hotel wordt geregeld door de organisatie en de verplaatsingen voor de UM wordt door BadVla of BE of BWF betaald. Deze voor de REF worden altijd terugbetaald door BE of BWF. Dus wanneer je even deftig wil gaan eten draag je er meestal geld aan toe. Maar het badmintongebeuren maakt veel goed, gelukkig maar.
Voor mij begon het allemaal toen we als gezin een gezamenlijke sport wilden beoefenen. Om in beweging te blijven zijn we allen dan maar aangesloten bij badminton club Lokerse. Na enkele jaren werd mij gevraagd om clubvoorzitter te worden. De club was immers gegroeid vanuit de werking van de sportdienst die de zelfstandigheid van de club wilde bewerkstelligen. De leden waren dan ook grotendeels jongeren tussen 10 tot 20 jaar.
Het verder uitbouwen van de club kon alleen maar door de samenwerking met de sportdienst te handhaven, maar evenzeer de nood aan training en het zich meten met andere spelers in te vullen. Bij het spelen ben ik diverse keren geblesseerd geraakt met wat operaties als gevolg. Deze perioden van revalidatie gaven me tijd om cursussen te volgen in functie van badminton. Zo ben ik na het slagen voor UM en REF in 1989 ook initiator en later trainer B geworden. Het inrichten van de zomertraining nam ik ter harte alsook het organiseren van het jaarlijks tornooi in samenwerking met de leden. De opgedane kennis en ervaring als UM, REF en trainer kwamen hier duidelijk van pas. Toen was er reeds sprake dat in de toekomst een official verplicht zou zijn om een tornooi te mogen organiseren.
Het optreden als UM beviel me en werd geapprecieerd door de oudere collega’s. Rechtvaardigheid, objectiviteit, duidelijkheid en rechtlijnigheid waren voor mij de rode draad. Alzo schuimde ik de eerste 7-tal jaren Vlaamse tornooien af in Oost- en West-Vlaanderen en Antwerpen. In 1991 werd ik gepromoveerd tot Liga UM en 2 jaar later tot Nationaal UM.
In 1992 werd de Europa Cup (nu de Europese Club Kampioenschappen) georganiseerd door de Vlaamse Badminton Liga (VBL). Ik had mij, om meer ervaring op te doen, opgegeven als lijnrechter. Doordat een UM het tornooi diende te verlaten voor familiale reden kree g ik de kans om één dag als UM op te treden. Een kans uit de duizend die heden niet meer mogelijk is door de invoering van professionalisering.
Een jaar later werd ik voor de eerste maal naar het buitenland uitgezonden (Dutch Junior) om ervaring op te doen. Deze test heb ik glansrijk doorstaan met een finale als UM, vanaf dan heb ik maar in één tornooi geen finale plaats meer gekregen. Dit gaf mij de elan om als UM door te groeien als Internationaal. In dit zelfde jaar ben ik samen met onze eerste IBF-certificated UM (Marc Le Bon) op eigen kosten voor 14 dagen naar Birmingham getrokken als lijnrechter op het WK, dit noemt men stelen met de ogen, een eigen weg zoeken. In 1994 kreeg ik de kans om naar de Europese Junior Kampioenschappen te gaan. Daar kreeg ik terug een taak in de finale. Finale plaatsen werden toen enkel gegeven aan UM met een badge (EBU of IBF – International Badminton Federation nu BWF-Badminton World Federation), welke ik toen nog niet bezat. In 1996 werd hetzelfde Kampioenschap (toen nog 2-jaarlijks) terug georganiseerd en werden mijn inspanningen beloond, ik werd EBU accredited UM. In 1998 volgde een 2de examen voor EBU. Om mijn kosten te drukken ben ik naar Nymburk (Tsjechië) gereisd met de Europabus (nu Flixbus – nooit meer, moe en gebroken) en mijn gezin is 2 dagen later met de auto afgereisd. De morele steun was er en ik ben dan ook geslaagd.
Weer 2 jaar later werd ik uitgenodigd voor het examen voor IBF-accredited UM in Kristiansand (Noorwegen) tijdens de TUC (Thomas & Uber Cup – het WK landen voor Mannen- en Vrouwen teams). Op dit niveau heb ik dan verder wedstrijden geleid tot 2008 in de BE- en BWF-tornooien, Europese en Wereldkampioenschappen (Sevilla, Kopenhagen en ….). BE-tornooien duren meestal 4 dagen, junior tornooien 3 dagen en Europese kampioenschappen 7 dagen. BWF-tornooien duurden meestal 6 dagen en wereldkampioenschappen 7 à 8 dagen. Tot 2006 werd het WK Teams en WK Individueel na elkaar gespeeld en duurde 14 dagen, nu is dit gesplitst in 2 afzonderlijke kampioenschappen.
Als UM ben je ter plaatse één dag voor de start van het tornooi en vertrek je terug naar huis dezelfde dag van de finales of de dag erna. Hedendaags moet je deze extra overnachting zelf betalen. De eerste 12 jaar waren dit een 4 tot 7 uitzendingen per jaar. Die jaren combineerde ik dit met bestuurslid voor PBO, VBL of BBF en de plaatselijke tornooien en kampioenschappen. Gelukkig had ik naast mijn normaal verlof extra compensatiedagen van de 40-urenweek.
Mooie herinneringen zijn, als UM optreden tijdens de “Night of the Champs” georganiseerd na het WK in Engeland door Vulcain Gent en Yonex, in een demo-wedstrijd tussen Poul-Erik Hoyer (huidig BWF voorzitter) en Peter Gade, en tijdens de diverse Interlands georganiseerd door VBL.
Eigenlijk was ik liever REF dan UM, dit past meer bij mijn persoonlijkheid. En uiteindelijk kreeg ik in 2003 de kans om een BE-REF cursus te volgen om in 2004, na mijn examen, BE-accredited referee te zijn. Even een anekdote over hoe mijn 1ste tornooi als REF verliep tijdens de 1ste Turkse International. Gelukkig was ik reeds de 2de dag voor de start aangekomen. Tijdens het bezoek aan de hal heb ik alle matten terug moeten laten herleggen, aligneren is een woord dat ze niet kenden evenmin als presentatie. Alle doorgegeven wijzigingen aan de tabellen ten gevolge van afzeggingen en de daarbij horende promoties (toen was dit onmiddellijk af te handelen) en het tijdsschema waren niet uitgevoerd. Voor de briefing (21u de avond voor de start) wist niemand tegen wie ze moesten spelen en op welk tijdstip. Alles werd gedicteerd en de coaches maar noteren want een printer hadden ze ook niet in het hotel. Verder kenden de lokale UM enkel de getallen in het Engels, dus bij problemen op de baan dan maar op stap gaan met een tolk dito voor de UM en lijnrechterbriefings. En match-control kende de tornooiplanner evenmin. Uiteindelijk gestart met slechts een 1⁄2 uur vertraging.
Na dit tornooi, ben ik wel doodmoe terug naar huis gereisd. In 2006 werd ik uitgenodigd voor een volgend examen (BE-certificated REF) waarvoor ik slaagde. In 2008 volgde het examen voor BWF-accredited REF ook met succes geslaagd. Vanaf 2010 werd ik op vraag van BE lid van het BE-assessorpannel voor REF. Deze taak omvat het geven van cursussen, het afnemen van examens tijdens tornooi en en het verder ondersteunen van de nieuwe lichting. In 2011 werd ik BWF- certificated REF in Macau. Sinds die graad op BWF niveau waren bijna alle volgende uitnodigingen als REF voor tornooien en kampioenschappen in diverse landen in Azië. Zo was ik in 6 jaar tijd 7 keer REF in China, waaronder de China Masters, 4 keer de China Open, de TUC en het WK. Nadat ik forfait gaf voor de 8ste editie werd me door de Chinese manager en BWF verteld datd eze veelvuldige aanduidingen het gevolg waren van mijn aanvaardbaar en rechtlijnig optreden met veel oog voor de zorg van de spelers. Verder was ik ook 3 keer REF voor het WK Junior, 2 maal in Alor Cetar (Maleisië) en 1 keer in Guadalajara (Mexico). In 2016 was ik een REF tijdens de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. De Mount Everest was beklommen! In 2019 tijdens mijn laatste jaar als BWF en BE REF, zond BE me in juni/juli uit naar de Europese Club Kampioenschappen in Junglinster (Luxemburg) en BWF in augustus naar het WK in Bazel (Zwitserland).
Als mooie afsluiter van mijn loopbaan als official werd ik in mei 2019 uitgenodigd door BWF om tijdens de AV de “Distinguished Service Award” in ontvangst te nemen van Poul-Erik Hoyer (voorzitter BWF) voor mijn jarenlange inzet op Internationaal niveau zowel als UM als REF. Het buitenlands badminton mis ik eigenlijk niet, ik begon uit te kijken naar mijn eigenlijk pensioen, andere uitdagingen aangaan. Daarentegen in België kijk ik er wel naar uit, om te genieten van de vriendschap, het sociale gebeuren en de gezelligheid van een gewoon tornooi. Nu beperk ik me tot enkele tornooien en een kampioenschap in België per jaar. Meestal vergezelt mijn vrouw me en als we kunnen, koppelen we er een uitstapje aan vast. Al bij al ik mag van geluk spreken dat mijn volledig gezin achter mij stond en ik ben hun daarvoor enorm dankbaar. Het zou nooit mogelijk geweest zijn dergelijke badminton loopbaan als official te verwezenlijken zonder hun onmetelijke opofferingen en steun.
