Vlaamse kampioenschappen Leuven 2019

Wat een weekend hebben we weer achter de rug… Gebroken harten, euforische vreugde-uitbarstingen, ultrastrakke schema’s, bevestigende toppers en hier en daar eens een kletterende verrassing: dit alles maakte van deze Vlaamse kampioenschappen alweer dé topafspraak van het najaar. Een dergelijk event was uiteraard onmogelijk zonder de onberispelijke organisatie (dit jaar door Badminton Vlaanderen zelf verzorgd) en de noest arbeidende vrijwilligers (dikke duim omhoog, dames en heren, zaterdagnacht werd er tot 2u doorgewerkt!)) die de spelers ertoe in staat stelden er een onvergetelijk tornooi van te maken. Uw verslaggever zat deze keer ook verweven in enkele verwoede veldslagen, dit résumé is dus een beetje een ‘inside job’ gebleken…

Het ritme van de Vlaams-Brabantse tempobeul lag nog net iets te hoog voor Yaro, maar desalniettemin kan onze Belgische kampioen U17 terugblikken op een mooi VK. De droomfinale geschiedde tussen het eerste en het tweede reekshoofd. Deze wedstrijd werd duidelijk beslecht in het voordeel van de oudste De Langhe (als we Ronny niet meetellen uiteraard). Zeker in set 1 overblufte Stijn zijn opponent met precies, uitgekiend en bij wijlen fysiek indrukwekkend badminton (die strepen op de lijn!). In de tweede set toonde Tijl met enkele knappe punten waartoe hij in staat is, maar uiteindelijk zou De Langhe (een beetje het zwarte beest van Dewit) ook set twee relatief comfortabel binnenrijven.

Dames Enkel A

Flore Vandenhoucke ging bij de elite dames weinig verrassend met de gouden cup lopen. Ondanks een enorme lawine aan wedstrijden (de Perfly vertegenwoordigster was actief tot in de eindfase in de drie disciplines) wist een scherp ogende Flore het hoofd koel te houden. Na duidelijke zeges tegen Soetkin Dewit en Elise Dhondt wachtte een eerste test in de halve finale tegen jeugdige hoop Lien Lammertyn. Zeker in set twee zagen we een zeer onderhoudende wedstrijd waarin het surplus aan power toch de doorslag gaf. De tegenstandster in de eindstrijd was verrassend genoeg niet topreekshoofd Lisa Demeyere, maar wel een zeer sterk presterende Birthe Van den Bergh. Deze jonge W&L-speelster wist zich tot nummer 2 van Vlaanderen te kronen door in drie sets Demeyere, en vervolgens in twee sets Charlot Philips het nakijken te geven. Ook profileerde ze zich als kampioene voor de toekomst in de match tegen Flore, waar set twee een echte cliffhanger bleek.

Ook in de finale was het “motoren aan en blazen” voor Jordy en Tim, die set 1 pakten in een mum van tijd. Toch wisten de internationaal ervaren Matijs en Floris stilaan oplossingen te vinden, en de eerste barstjes in het Lokerse pantser werden we gewaar in set twee. Dierickx en Oleffe geraakten er nu wel doorheen en we konden ons opmaken voor een belle. Die derde set was een ware rollercoaster ride met wisselende kansen en vooral wondermooi badminton. Na de apotheose (21-19) werd er een oerkreet geslaakt door showman Oleffe (het publiek wil ook wel wat), maakte hij een driedubbele salto met flikflak en scheurde hij zijn shirt open. Euh, nee hoor, hij maakte gewoon een fluks sprongetje over de Yonexboarding, maar ik wou even beklemtonen dat zo een Vlaamse titel wel degelijk wat betekent, ook voor grote kampioenen als Oleffe en Dierickx. Proficiat boys!

Dames Dubbel A

Starten doe ik mijn verslag van het dames dubbel met een duidelijke rechtzetting: in mijn voorbeschouwing had ik gesteld dat de zusjes Demeyere voor een derde titel op rij gingen… Klaarblijkelijk heeft mijn geheugen me danig in de steek gelaten want beide dames hadden deze hattrick reeds vorig jaar te pakken. Mijn welgemeende excuses, dames! Een vierde titel op rij werd het echter niet (misschien waren ze wel van slag door mijn monumentale misser?). Deze West-Vlaamse titelverzamelaars verslikten zich immers deze editie al in ronde 1 tegen Marthe Tack en Birthe Van den Bergh (alweer zij). Van een daverende verrassing gesproken! Ook langs Caro Neyrinck en Elise Dhondt wist dit stuntduo zich te worstelen. Hun eindbestemming bleek de halve finale, waar ervaringsdeskundigen Elke Biesbroeck en Steffi Annys hun pad kruisten. Dit gerenommerde koppel moest danig knokken om in de eindfase van dit tornooi te geraken na een verliesset tegen Kaat en Ine Van Wouwe en vooral een epische strijd tegen Ann Knaepen en Meta Knuth, die slechts na extra time beslecht werd (20-22 in de derde). Alweer een finale dus voor Elke en Steffi die toonden dat klasse telkens weer bovendrijft.

Voor die eindstrijd wisten ook Flore Vandenhoecke en Joke De Langhe (de beide enkelkampioenes) zich te plaatsen. Zij namen de eerste drie hordes zonder buitensporige inspanningen: Dewit-Uyttersprot, Taveirne-Van Coillie en Van Britsom-Geerts werden met vrij duidelijke cijfers opzijgeschoven. Na een wedstrijd die vooral beslist werd door details, slaakte Biesbroeck een welgemeende victoriekreet: toch weer een mooie erepalm op het reeds ruim gestoffeerde palmares van Steffi Annys en Elke Biesbroeck. Niets dan respect…

Vandenhoucke en Dierickx waren nog wel voortvarend van start gegaan tegen de finalisten van vorig jaar Joren Robberecht en Elise Dhont, maar kenden daarna veel moeite met Stijn Lenaerts en Tina Van Buyten (die zelf in de eerste ronde matchpunten hadden moeten verwerken tegen Bert Vandorpe en Jade Blondeel). Na het inleveren van set 1 werd er echter orde op zaken gesteld en kwamen Matijs en Flore niet meer echt in de problemen. Na een blessure van Maarten Lenaerts diende ten slotte hun halve finale niet beslecht te worden. Maar zoals gezegd kende deze discipline een knaller van een apotheose, zeker set 2 was echt om duimen en vingers van af te likken. Een welgemeende welbedankt voor het geboden spektakel aan deze vier gladiatoren!

Heren Enkel B

Dat een fitte Birger Abts de B reeks winnend zou afsluiten, daar kon je vergif op innemen. Na een langdurige blessure en weinig matchritme bleef het echter koffiedik kijken, zeker gezien de gigantische tabel en de aanwezige kwaliteit. En ook al moet de druk enorm geweest zijn en was er hier en daar wel wat gemor te horen omtrent zijn deelname (terwijl Abts daar hoegenaamd niets aan kon doen), kon je daar weinig van merken bij de Yonexman. De Birger aficionado’s kunnen aldus op beide oren slapen: de Antwerpse springveer staat er weer volledig! Birger slaagde erin zijn zes wedstrijden zonder setverlies af te sluiten en verzorgde tevens het spektakel bij tijd en wijlen. Verbeeck, Deweirdt, Testelmans, Maselis, Simkens en Hellemans zorgden voor een geaccidenteerd parcours, maar Abts was gewoonweg de sterkste. Maar wat was het smullen in die eerste set van de finale tegen zijn pupil, Jannes Hellemans! Wisselende kansen, ultralange rally’s en spectaculair kunst- en vliegwerk waren eerder regel dan uitzondering. Uitkijken wordt het dus zeker naar de prestaties van Birger op het nakende BK (waarvoor hij zich nu dus gekwalificeerd heeft). Hellemans presteerde zoals gebruikelijk weer erg sterk op deze kampioenschappen en zette dat nog eens extra in de verf tijdens deze finale. Louwagie, Dendoncker, Brumagne en Desloovere konden geen vuist maken tegen onvermoeibare Jannes in de aanvangsrondes. In een heruitgave van de finale van twee jaar geleden (toen winnend afgesloten door Van Gastel) wist Hellemans nu wel aan het langste eind te trekken na een prachtige strijd en zich alzo te verzekeren van een zilveren medaille met een gouden randje.

Dames Enkel B

Eenzelfde verhaal viel er eigenlijk te noteren bij de dames, waar de heroptredende Joke De Langhe zich als torenhoge favoriete moest proberen te kwalificeren voor het BK. Maar de jongste De Langhetelg deed dit met verve. Ondanks een slopend tornooi (Joke speelde ook de finale in het dames dubbel A) duldde ze weinig tegenstand gedurende haar veldtocht richting de Vlaamse titel en bewees ze er opnieuw fysiek en mentaal te staan. Want zeg nu zelf: met sprekende cijfers Jenny Bender, Evelien Cauwenbergh, Ine Van Wouwe en in de finale toptalent Mirthe Van Parys wegpoeieren, dat is weinigen gegeven. De grootste test wachtte er wellicht in de halve finale, maar spijtig genoeg blesseerde de onfortuinlijke Anna Bogemans zich op een 11-15 tussenstand. Langs deze weg alvast veel beterschap gewenst!

Dat Mirthe Van Parys nu al de finale haalde, dat kunnen we toch wel een verrassing noemen. Onverdiend kunnen we het in ieder geval zeker niet noemen, want Mirthe nam de maat van Karen De Man, Lobke Van den Berg en in de halve finale van stuntvrouw Tina Van Buyten (comeback Tina wist immers in de kwartfinale tegen Steffi Van de Vel menig matchpunt weg te werken, een trucje dat ze ook al had uitgehaald in het gemengd dubbel A). Een dikke proficiat voor jouw beresterke tornooi, Mirthe! Je hebt de lat hoog gelegd voor de toekomst…

Helemaal onderaan de tabel waren Steven Coeckelberghs en ikzelf klaar om er nog eens in onze gekende stijl de kop voor te leggen. De ‘goesting’ was groot om er iets van te maken, vooral omdat we altijd veel plezier maken wanneer we samen een plein betreden. Gezien het feit dat we beiden niet de hardste meppers zijn en al eens graag een countertje placeren, spelen we steeds weer ellenlange rally’s. We startten voortvarend op zaterdag met redelijk vlotte zeges tegen Jans-Deprez, Colonne (wat een fenomenale drop heeft die man!)-Temino Lasuen en in de kwartfinale tegen zesde reekshoofd Louagie-Reyniers. In de halve finale kruisten we toppers Geoffrey Lamont (op de weg terug na een ernstige kuitblessure) en Lode Devos (ex-Vlaams kampioen enkel bij de elite). In een spannende maar nerveuze match wisten Coeckie en ikzelf het pleit te beslechten in 2 sets, maar we beseften zeker dat we vooral in de tweede set goed weggekomen waren. Een dikke pluim op de hoed van Steven, die ondanks zijn relatieve onervarenheid op Vlaamse kampioenschappen zich manifesteerde als de sterkste man op het veld. Sowieso was het zoals steeds weer een eer en een genoegen met twee toppers zoals Geoffrey en Lode een veld te mogen delen.

Wat valt er nog te zeggen over de finale? Er werd gezweet, gevloekt, gebloed (Coeckie dook op 18-19 in de derde set waardoor zijn bloedende elleboog verzorgd diende te worden), gestreden, gemist, gescoord en uiteindelijk ook getriomfeerd. In de verlengingen van de derde set maakten Jarrit en Floris een einde aan onze Vlaamse droom na één van de meest amusante matchen waarvan ik ooit deel uitmaakte. Een dikke proficiat dan ook aan beide heren, een meer dan waardige en memorabele kampioen, maar ook zeker mijn meest diepgemeende complimenten aan mijn partner Steven, wat een beretornooi. Zelf had ik het idee opgevat dat dit mijn laatste VK zou geweest zijn indien ik met het goud was gaan lopen, nu moest ik BV voorzitter (Hans Vancauwenbergh) beloven volgend jaar nog maar eens een poging te wagen. We zullen wel zien…

Kristien en Tina, mijn vooraf aangeduide favorieten, kregen ook meteen zware kost voorgeschoteld: Jade Blondeel en Lotte Derudder moesten er uiteindelijk in drie sets aan geloven, maar het had bloed, zweet, tranen en nog wat zweet gekost. De tweede ronde presenteerde zich eveneens meteen pittig in de vorm van het onconventionele duo Vereecke-Ven den Meerssche, ingeschat als derde reekshoofd. Vooral de tweede set bleek een onwaarschijnlijke thriller waarin een 15-20 achterstand werd omgebogen in winst door de Leuvense tandem. Comeback Tina strikes again! Op zaterdagavond werd het gevaarlijke koppel Van de Vel en Cauwenbergh ondanks opspelende krampen bij Van Buyten relatief eenvoudig opzij gezet. Tina had net daarvoor een zware mentale tik uitgedeeld aan Steffi tijdens de kwartfinale van het enkelspel, mogelijks speelde dit nog een rol. Met Laura Poelmans en Joni Vanesch wachtte daags nadien een gerodeerde Limburgse klip. Na een stevige start van Van Buyten en Smets staken Joni en Laura een tandje bij in set twee en sleepten ze een derde set uit de brand. Daarin trokken de Dijlevalleidames echter vrij gedecideerd het laken alsnog naar zich toe om zich uiteindelijk te plaatsen voor de finale. Goud voorspeld, zilver behaald: alle partijen konden er klaarblijkelijk mee leven.

Gemengd Dubbel B

Het gebeurt niet vaak dat er iemand zowel in de A als in de B1 een discipline wint, maar dat is wel exact de coup double die Steffi Annys gepresteerd heeft. Nadat ze het dames dubbel A met winst afgesloten had, herhaalde ze hetzelfde trucje in het gemengd dubbel B1 aan de zijde van ex-topsporter Sam Van den Broeck. Een volslagen verrassing kon dit zeker niet genoemd worden, maar er werd wel zeer stevige tegenstand geboden. Alleen al de eindstrijd tegen broer en zus Lamont was een meer dan pittige strijd. Maité, aangevuurd door de jongste supportersschare van de hal, toverde samen met broerlief Geoffrey enkele prachtpunten uit het racket, maar in the end bleken Sam en Steffi toch net iets te sterk met 21-17 en 21-18. Beide koppels werden in deze uitzonderlijke sterke, “hybride” discipline echter menigmaal uitgebreid getest.

Waar de eerste twee rondes nog zeer voorspoedig verliepen voor Van den Broeck en Annys tegen Ryckebusch-Van Parys en Vanderaspoilden-Keymolen, zo moeizaam verliep het in de derde ronde tegen zevende reekshoofd Gertjan Devaere (vorig jaar nog drievoudig Belgisch kampioen bij de U19) gekoppeld aan Margaux Legein. Beide youngsters leverden een prachtprestatie en legden het topkoppel echt het vuur aan de schenen. Uiteindelijk werd de derde set binnengehaald, de overwinningskreet van Sam Van den Broeck sprak boekdelen! Op zondag schakelden de gedoodverfde kampioenen naar de vijfde versnelling, Davy De Grauwe en Anna Bogemans zouden het geweten hebben: 21-15 en 21-10 was het verdict.

Wat de Lamonts voor de kiezen kregen, was zo mogelijk nog indrukwekkender: stuk voor stuk koppels die niet zouden misstaan in de elitecategorie. Al in de eerste ronde werd er gestreden met klasbakken Quentin Bouchez en Lieselot De Bleeckere van Ronse, maar een degelijke prestatie wees de weg naar ronde twee, die hen zou koppelen aan niemand minder dan Jordy Van der Sypt (finalist HDA) en Marie Demeyere (DRIEvoudig Vlaams kampioene 😉 ). In een hevige strijd wisten Maité en Geoffrey de A-toppers echter af te houden in straight sets. Een zeer knappe prestatie! Het eerste setverlies kwam er in de kwartfinale. De sterk spelende Imre Vermoesen en Sarah Muys (eerder verantwoordelijk voor de eliminatie van 2^de reekshoofd Dries Van Dyck en Nena De Dauw) brachten Lamont-Lamont tot aan de rand van de afgrond (winst in de eerste en verlengingen in de tweede set) maar uiteindelijk gaf het surplus aan ervaring toch de doorslag. Ook de prangende en temporijke halve finale op zondag tegen Michiel “Polle” Polfliet en de laureate van het dames dubbel, Jana Tegethoff, was twee sets lang enorm spannend. Tijdens de belle was het verschil uiteindelijk iets groter: 21-15.

Zo kende een uiterst interessante editie van de Vlaamse kampioenschappen zijn beslag. Ik kan me niet meteen voor de geest halen wanneer er op dergelijke grote schaal enorme plotwendingen en superspannende wedstrijden plaatsgrepen (of is mijn visie dermate vertroebeld door mijn eigen ervaring?). Het gegeven dat iedereen die extra inspanning wil leveren voor Vlaamse glorie zal er geenszins vreemd aan zijn… Eentje om nooit meer te vergeten (en nog enkele nachtjes wakker van te liggen).

Tot slot zou ik nog even iets willen verduidelijken: wanneer ik een voorbeschouwing schrijf, zoals ik gedaan heb, dan is het geenszins mijn bedoeling mensen uit te sluiten. Ik weet dat iedereen die aan deze kampioenschappen deelneemt enorm veel over heeft voor zijn sport, ettelijke uren trainingsarbeid geleverd heeft en met een tunnelvisie naar het VK heeft toegeleefd. Dan is het leuk om de erkenning te krijgen door genoemd te worden in een voorbeschouwing, want laat ons eerlijk zijn: veel respect krijgen we vaak niet voor onze talloze opofferingen. Het is echter een onmogelijke zaak meer dan 200 deelnemers te beoordelen, dus wat dat betreft, moeten jullie mij toch wel wat respijt gunnen. En als er één ding als een paal boven water staat: je kan iemand wel ‘vergeten’ in een voorschouwing, maar als je presteert, dan garandeer ik je dat je in elk verslag zal voorkomen!

Uw nederige dienaar,

Helger Van Werde