Nabeschouwing BK Elite 2018

Is Ronse de nieuwe badmintonhoofdstad van België? Als we de uiterst succesvolle jongste editie van de nationale kampioenschappen in beschouwing nemen, zou je geneigd zijn deze vraag positief te beantwoorden. Kolkende tribunes, (werkende!) livestreams, prachtige courts en een vlekkeloze organisatie stonden garant voor een zelden gezien spektakel. Wie of wat is er nu eigenlijk verantwoordelijk voor dit ongebreidelde enthousiasme in de Vlaamse Ardennen voor onze sport? Eén kristalhelder antwoord: Flore Vandenhoucke.

Als één man stond het Vlaams-Ardennees publiek achter zijn badmintondiva, hetgeen een ongezien voetbalsfeertje genereerde. Gestuwd door al deze geestdrift mepte Flore zich naar twee overtuigende  dubbelzeges. De titel aan de zijde van Lise Jaques kon bezwaarlijk een verrassing genoemd worden: de twee jongedames timmeren ook internationaal aan een stevige carrière en nieuw Belgisch eremetaal kon dan ook niet uitblijven. Desniettemin een knappe prestatie, want een favorietenrol blijkt vaak zwaar om dragen. Vooral in de finale werd onze toptandem echter het vuur aan de schenen gelegd door Steffi Annys en Elke Biesbrouck. Het blijft verbazen hoe deze ervaren dames op een dergelijk niveau blijven presteren en zelfs in de tweede set het laken naar zich wisten toe te trekken. Het zou Flores enige setverlies blijken tijdens deze kampioenschappen. Toch dienen we zeker de knappe halve finaleplaats van youngsters Boonen-Delanghe in de verf te zetten. Ze legden een knap parcours af en konden lang aanklampen bij Biesbrouck en Annys. De opvolging lijkt verzekerd. Devooght-Knaepen was het vierde logische koppel in de halve eindstrijd.

Na de loting stond mijns inziens de gemengd dubbelfinale reeds vast. De vier dominante factoren in het vaderlandse dubbelspel (Dierickx – Vandenhoucke – Jaques – Golinski) hadden zich immers aan elkaar gekoppeld. Hoewel er af en toe wel stevig weerwerk werd geboden, konden beide paren zich zonder setverlies plaatsen voor de droomfinale. In deze eindstrijd bleken Flore en Matijs toch een maatje te groot voor hun respectieve partners door het laken naar zich toe te trekken met 21-12 en 21-17. Ronse maakte zich op voor een lange nacht vol feestgedruis, want de vaten om de titels van zusterlief te vieren, stonden reeds aangesloten in Taverne Verdi, de thuisbasis van broer Arno Vandenhoucke!

Ook in het dubbelspel konden we aanvankelijk gewag maken van weinig spanning. De gestroomlijnde aanvalsmachine Dierickx-Golinski denderde door de tabellen met bitter weinig mededogen. Hoewel de degens gekruist werden met tegenstanders van een behoorlijk kaliber zoals Dewit-Degen, De Smet-De Langhe en Scheurkogel-Van Nieuwkerke, werden onze legerjongens zelden in verlegenheid gebracht. In de andere tabelhelft leken er meerdere koppels zich te kunnen opwerpen als challenger, maar het was opvallend met hoeveel gemak gelegenheidsduo Abts-Put de aanvalssalvo’s pareerde van de gevestigde waarden die nochtans de nationale tornooien domineren (ik denk dan fluks aan Lenaerts-De Pauw en aan Van Herbruggen-Van der Sypt). Consternatie alom toen Birger en Marijn na een bloedstollende eerste set zelfs onze recordkampioenen op achterstand wisten te plaatsen na verlengingen! Ons topcombo Golinski-Dierickx maakte vervolgens enkele tactische aanpassingen waardoor de tweede set een formaliteit bleek. In de belle konden Abts en Put nog aanklampen, maar de ervaring gaf uiteindelijk de doorslag: alweer een titel voor Freek en Matijs.

Als we Flore in de bloemetjes zetten, dan lijkt het me ook de logica zelve dat we de immense prestatie van Matijs Dierickx in de verf zetten. Ook deze editie speelde de geboren Dendermondenaar op een intergalactisch niveau. In de wandelgangen wordt er wel eens gefluisterd dat Matijs er weldra de brui aan zou willen geven. Ik weet niet of deze roddel klopt, maar indien dit waar zou zijn, hoop ik dat zijn afscheid met de nodige égards zal gepaard gaan. Dierickx bleek immers doorheen zijn carrière een klasbak te zijn, zowel op als naast het veld…

Eigenlijk was de hamvraag van deze kampioenschappen: zou Yuhan Tan erin slagen een elfde keer de hoofdvogel af te schieten, of betekende zijn internationale pensioen het einde van een tijdperk? De titelchallenge van onze recordkampioen kende reeds een abrupt einde op zaterdagmiddag, een toch wel bevreemdend gevoel. Minder verrassend was de naam van de persoon die voor de machtswissel zorgde. Eerste reekshoofd Maxime Moreels voelde aan zijn theewater dat het wel eens zijn jaar zou kunnen worden. In een erg fysieke tweestrijd tussen de twee titanen die de jongste jaren ons badminton beheersten, bleek de net iets grotere fysieke weerbaarheid van Moreels de doorslag te geven. Niet abnormaal natuurlijk, gezien het feit dat Maxime op professionele basis traint, en Yuhan zijn trainingsarbeid wellicht drastisch verminderd zal zijn door het begin van zijn carrière als arts. Met het kleinste verschil in het eerste bedrijf (21-19) en verlengingen in set 2, wist Maxime na de laatste shuttle met zijn euforie geen blijf: eindelijk een overwinning op het BK tegen Tan. Vervolgens ging Moreels goed om met zijn favorietenrol en wist hij zijn zenuwen de baas te blijven. In de halve eindstrijd ging hij uitstekend om met het verlies in de tweede set tegen Nathan Vervaeke, in de finale domineerde hij tegen de sterke Limburger Marijn Put (nochtans door veel insiders getipt als kampioen-in-spe). Toch opvallend: er zal wel wat spanning op het lichaam van Moreels gezeten hebben, want met de eindmeet in zicht (op matchpunt) blesseerde de Waal zich… Te laat echter voor Marijn om het tij alsnog te keren, de eerste titel van Moreels was een feit! Toch een erg geslaagd kampioenschap voor de speler van Hebad, die maar liefst twee zilveren medailles mee naar huis wist te graaien.

Historische kampioenschappen aldus, de afwezigen hadden meer dan ongelijk. ’t Rosco werd omgetoverd tot een uiterst sfeervolle badmintontempel en Wit-Wit Ronse maakt het toekomstige organiserende clubs van de BK wel erg moeilijk om dit evenement naar een nog hoger niveau te tillen. Een welgemeende proficiat aan organisatie, medewerkers, vrijwilligers en uiteraard ook aan alle spelers. Jullie, en jullie alleen, maken onze sport tot de allermooiste in de hele wereld (Ja, zelfs mooier dan voetbal).

Helger Van Werde